Zo’n 15 jaar geleden schoof Fred bij onze roeiploeg aan om mee te gaan roeien. Dat ging vrij geruisloos. Hij roeide mee in de dubbel vier maar deed niet moeilijk als we gingen boord roeien. Fred deed mee aan onze soms felle discussies maar hij koos de woorden zorgvuldig. Zijn mening was genuanceerd en met zijn humor nam hij de spanning weg. Hij was de eerste die enthousiast over zijn kleinkinderen vertelde en bij verschillende verhuizingen hielp van zijn familieleden en vrienden.
Hij heeft nog een onderhoudsplan gemaakt voor ons gebouw. Daar heeft hij veel expertise en tijd in gestopt.
Een aantal van de roei-maatjes werden ingezet op zijn privé projecten en zij deden dat graag voor Fred. Piotr repareerde bijvoorbeeld de kielbalk van zijn mooie blank gelakte zeilboot. Hasso schuurde thuis zijn houten vloer.
We gebruikten zijn man-cave aan de Uiterweg om feestelijk afscheid te nemen van roeimaatjes die elders gingen wonen. We werden daar aller hartelijkst verwelkomd en zijn vrouw, Irene, kookte voor ons maaltijden.
Een aantal jaren geleden nam snel de controle over zijn rechterarm af. Dat was een tijdje nog te hanteren maar uiteindelijk zorgde zijn ziekte Parkinson er voor dat hij moest besluiten om te stoppen met roeien. We wisten dat het langzaam verder bergafwaarts ging, maar het was toch triest te zien dat ook zijn spraakvermogen afnam en hij met zijn praat-computer traag communiceerde. Hij nam afscheid van zijn zeilboot en van zijn man-cave. Hij kocht nog een driewieler, waar hij nog graag op rond toerde. Fred hield tot het eind een goed gevoel voor humor. De twinkeling in zijn ogen bleef, want hij genoot van bezoek.
Wij wensen zijn vrouw en (klein)kinderen veel sterkte met het verlies van zo’n fantastische echtgenoot en (groot)vader.
Maarten Peters